Sławkowski Szczyt cz.III

TATRY WYSOKIE

ZE STAREGO SMOKOWCA NA

SŁAWKOWSKI SZCZYT (2452 m n.p.m)

CZ.III

Sławkowski Nos – Sławkowski Szczyt – Stary Smokoviec

Dokładnie o godzinie 12.30 „zagrałem” Sławkowi na nosie.... Po 4-godzinnym marszu, pokonaniu 7,5 km mozolnego podejścia od Starego Smokovca o przewyższeniu prawie 1300 m, dotarłem na ostatnie, niewielkie wypiętrzenie w grani Sławkowskiego Grzebienia o nazwie Królewski Nos, lub jak kto woli Sławkowski Nos, zalegające na wysokości 2272 m n.p.m... Tatrzańska grań Sławkowskiego Grzebienia wznosząca się od Maximilianki na długości ok.2 km, tak faktycznie kończy się na Królewskim Nosie (Kralovsky Nos, 2272 m n.p.m), skąd rozpoczyna się ostatni etap 1 godzinnego podejścia niebieskim szlakiem na Sławkowski Szczyt. Kulminację tego niewielkiego, skalnego garbu od majestatycznej kopuły wyższego brata „Sławka” oddziela płytkie siodło Królewskiej Przełęczy, 700 metrów stromego podejścia i ok.180 metrów przewyższenia.. Podobnie jak poznana na szlaku para Polaków, zamierzałem tutaj chwilkę odpocząć w zaciszu skalnych bloków, przed ostatecznym wejściem na kulminację Sławkowskiego Szczytu (2452 m)..

Wyciągnąłem z zakamarków plecaka czerwone jabłuszko, czekoladowego „Snikersa”, termos z kawą i w prowizorycznym, skalnym bufecie pod Królewski Nosem postanowiłem coś przekąsić.. Aby jednak czas nie upływał wyłącznie na konsumpcji, postaram się także coś napisać o tym miejscu.. Jak wspominałem w poprzedniej części, Królewski Nos (2272 m) jest w zasadzie niewielkim, skalnym garbem w grani Sławkowskiego Grzebienia, niczym szczególnym się nie wyróżniającym.. Jest jednak coś, co wyróżnia go spośród kilku wypiętrzeń tejże grani.. Otóż ta niewybitna, skalna kulminacja jest doskonale rozpoznawalna w panoramie całego masywu Sławkowskiego Szczytu, oglądanego z podnóża Słowackich Tatr Wysokich zarówno od wschodu, jak i od zachodu.. A oto przykład: Widok masywu Sławkowskiego Szczytu od Tatrzańskiej Łomnicy (wschód)..

Widok masywu Sławkowskiego Szczytu od Szczyrbskiego Plesa.. (zachód)

Drugim, topograficznym elementem wyróżniającym to miejsce, jest szeroka i potężna rynna Królewskiego Żlebu, opadająca spod siodła Królewskiej Przełęczy zalegającego tuż powyżej Królewskiego Nosa, aż na dno Doliny Staroleśnej.. Królewski Żleb, od zachodu ograniczony jest Filarem Birkenmajera, a od wschodu krótką granią Królewskiego Grzebienia, o którym pisałem już wcześniej w czasie wędrówki granią.. Fota poniżej - Królewski Żleb ciągnący się w dół ku Staroleśnej Dolinie..

Szerokie, lecz stosunkowo płytkie siodło Królewskiej Przełęczy wznosi się delikatnie przez ok.200 metrów od podstawy Królewskiego Nosa, z wysokości ok.2270 m n.p.m. do wysokości ok.2320 m n.p.m., gdzie biegnąca przez przełęcz trasa niebieskiego szlaku oddala się od krawędzi grani skręcając w lewo, w kierunku północno-zachodnim a następnie zachodnim i trawersuje południowe zbocze Sławkowskiego Szczytu zmierzając ku jego kulminacji…

Siodło Królewskiej Przełęczy oglądane od dołu ze zbocza Królewskiego Żlebu.. Centralnie na wprost wyłaniający się w oddali czubek Sławkowskiego Szczytu..

Po prawej stronie szlakowej ścieżki, w oddali za opadającym, kamienistym zboczem Królewskiego Żlebu, znajome panoramy Pośredniej Grani i masywu Łomnicy…

Kilka minut oddechu i trzeba ruszać dalej… Dwoje turystów z Polski także zbiera się w drogę… Szlakowa ścieżka wznosi się teraz w górę, w odległości kilkunastu-kilkudziesięciu metrów od krawędzi grani po jej południowej stronie...

Kamienista kopuła Sławkowskiego Szczytu prezentuje się z tego miejsca w całej okazałości.. Widok ten tworzy jednak złudne wrażenie bliskości szczytu. Nie ma zmiłuj, trzeba wejść na wysokość ponad 2400 m n.p.m. Z rejonu Królewskiej Przełęczy to około godzinki „deptania”, aby stanąć na czubku Sławka..

Przez niespełna 200 metrów podchodzę szerokim siodłem Królewskiej Przełęczy, wznoszącym się stosunkowo łagodnie w górę.. Co jakiś czas spoglądam wokół, pstrykając fotki „z marszu”.. Kulminacja Królewskiego Nosa i opadająca od niej w dół grań Sławkowskiego Grzebienia, pozostają coraz bardziej w tyle za moimi plecami…

Podejście robi się żmudne i bardziej strome... Jest duszno, bezwietrznie, a chmurek na niebie, które na tym etapie podejścia byłyby mile widziane, jak na złość coraz mniej... Popłynęły sobie w kierunku masywu Łomnicy i tam zacieniły wierzchołki gór..

Spoglądam w górę... Nie dość, że ciepło, stromo to jeszcze w dodatku kamieniście.. Widoczna do tej pory szlakowa ścieżka, ginie na tym odcinku podejścia w morzu skalnego rumoszu i ogromnych, skalnych bloków... Tylko gdzieniegdzie znaki niebieskiego szlaku naniesione na większych głazach, wytyczają kierunek podejścia..

Podchodząc coraz wyżej piarżystym, skalnym zboczem, można teraz dokładnie dojrzeć szerokie, wypłaszczone siodło Królewskiej Przełęczy, garb Królewskiego Nosa i niewidoczną do tej pory krótką, skalną grzędę (po prawej) odbiegająca w dół od jego kulminacji, w kierunku Sławkowskiej Doliny..

Maszerująca kilkadziesiąt metrów przed mną para Polaków, znika mi na moment z oczu... Szlakowa ścieżka prowadząca do tej pory w sporej odległości od krawędzi grani, ponownie wyprowadza mnie nad jej grzbietowe urwisko, na wysokości ok.2400 m n.p.m... Przed mymi oczami otwiera się przepiękna panorama w kierunku północnym, na niewidoczne do tej pory górne tarasy Staroleśnej Doliny oraz otaczające ją górskie szczyty...

Widok z tego miejsca jest naprawdę imponujący.. Ponad pół kilometra poniżej moich stóp ukazuje się ogromny kocioł Doliny Staroleśnej otoczony nagimi, skalnymi szczytami, porośnięty zielonymi połaciami kosówki, z malowniczymi, maleńkimi, szafirowymi lustereczkami licznych stawów, zalegającymi na kilku skalnych tarasach doliny..

Wchodząc na płaski cypelek nad krawędzią grani dostrzegam znajomych turystów z Polski, którzy także zatrzymali się w tym widokowym miejscu i zawzięcie „pracują” na dwa aparaty, pstrykając fotki malowniczym panoramom..

Czas mam dobry, pogoda piękna, do szczytu w sumie już niedaleko, a widoki na Dolinę Staroleśną wymarzone.. Przystaję zatem na kilka minut w owym widokowym miejscu i za przykładem polskiego „duetu” zaraz zabiorę się do „pracy” z aparatem w ręce, przedtem jednak korzystając z okazji skrobnę parę zdań o tej pięknej i jednej z największych dolin tatrzańskich, położonej w słowackich Tatrach Wysokich..

Dolina Staroleśna (słow. Veľká Studená dolina) jest otwarta w kierunku południowo-wschodnim i łączy się z Doliną Małej Zimnej Wody (Malá Studená dolina), tworząc Dolinę Zimnej Wody. System Doliny Zimnej Wody i jej dwóch gałęzi tworzy dolinę walną.. Dolina Staroleśna w dolnej części jest zalesiona. Łagodnie podchodzi do górnej części, gdzie rozszerza się i układa tarasowo progami, rozgałęziając się w szereg kotlin i mniejszych dolin i podchodząc pod główną grań Tatr Wysokich. Do jej odgałęzień należą:

Strzeleckie Pola (Strelecké polia) poniżej przełęczy Czerwona Ławka (Priečne sedlo),

Siwa Kotlina (Ostrý kotol), podchodząca pod ściany Ostrego Szczytu,

Pusta i Graniasta Kotlina (po słowacku określane wspólnie jako Rovienková kotlina[1]) ze Zmarzłym Stawem, pomiędzy ramionami szczytów Jaworowego i Świstowego,

Dzika Kotlina (kotlina pod Divým sedlom, Divá kotlina) zawieszona wysoko pod ścianami Dzikiej Turni,

Warzęchowa Kotlina (Varešková kotlinka) poniżej Staroleśnego Szczytu,

Nowoleśna Kotlina (dolinka nad Vareškovým plesom).

Do 1882 roku Dolina Staroleśna była własnością węgierskiej rodziny Berzeviczy, od roku 1901 jest terenem państwowym. Od XVIII wieku pojawiali się tu górnicy i poszukiwacze skarbów. Z turystów jako pierwszy dolinę odwiedził Kazimierz Łapczyński z przewodnikiem Wojciechem Walą w 1861 r. Pierwszymi osobami, które do Doliny Staroleśnej dotarły w zimie, byli Lajos Károly Horn, Siegfried Neumann i Jenő Serényi 15 kwietnia 1911 r., tego samego dnia pojawili się w niej też dr Jablonszky z towarzyszem i przewodnikiem Johannem Breuerem..

W dolinie znajduje się 27 stałych Staroleśnych Stawów i kilka okresowych stawków. Największy z nich to położony na wysokości 2057 m, pod ścianami Rówienkowej Turni (Rovenková veža), Zmarzły Staw Staroleśny (Ľadové pleso). Ma on 1,7 ha powierzchni i 17 m głębokości. Wypływa z niego Staroleśny Potok (Veľký Studený potok). Inne większe stawy to m.in.:

Strzeleckie Stawy (Nižné Strelecké plesá) poniżej przełęczy Czerwona Ławka,

Niespodziane Stawki (Studené plesá) i Siwe Stawy (Sivé plesá) pod ścianami Ostrego Szczytu,

Harnaskie Stawy, czyli Wyżni Harnaski Staw (Starolesnianske pleso), Pośredni Harnaski Staw, Niżni Harnaski Staw, Niżnie Harnaskie Oko (w literaturze słowackiej określane wspólną nazwą Sesterské plesá) i Wyżnie Harnaskie Oko,

Puste Stawy (Pusté plesá),

Zbójnickie Stawy (Zbojnícke plesá),

Długi Staw Staroleśny (Dlhé pleso),

Warzęchowy Staw (Vareškové pleso).

Przez dolinę przebiegają szlaki turystyczne: przez przełęcz Rohatkę (Prielom) do Doliny Białej Wody i z Doliny Małej Zimnej Wody przez przełęcz Czerwona Ławka (szlak jednokierunkowy). W górnej części doliny znajduje się Schronisko Zbójnickie (Zbojnícka chata), a przy wejściu do doliny Rainerowa Chatka (Rainerova chata) oraz Schronisko Bilíka (Bilíkova chata). W pobliżu Schroniska Bilíka, na potokach Małej Zimnej Wody i Staroleśnym połączonych w potok Zimnej Wody (Studený potok) położone są Wodospady Zimnej Wody (Vodopády Studeného potoka). Prowadzi do nich szlak turystyczny ze Starego Smokowca oraz trasa Magistrali Tatrzańskiej.

Dolina Staroleśna graniczy:

-od północnego wschodu z Doliną Małej Zimnej Wody, rozdziela je boczna grań odchodząca od Małego Lodowego Szczytu (Široká veža) przez szczyt Pośredniej Grani (Prostredný hrot, 2441 m n.p.m.) i jego ramię – Zimnowodzką Grań (Prostredný hrebeň) z kulminacjami w Ciemniastej Turni (Chmúrna veža, 2258 m) i Kościołach (Kostoly, 2151 i 2088 m),

-od północy z Doliną Jaworową (Javorová dolina), a dokładniej z jej odnogą Zadnią Jaworową (Zadná Javorová dolina), rozdziela je główna grań Tatr na odcinku od Małego Lodowego Szczytu przez Ostry Szczyt (Ostrý štít), Jaworowy Szczyt (Javorový štít) do Małego Jaworowego Szczytu (Malý Javorový štít),

-od północy i zachodu z dolinami: Świstową (Svišťová dolina) i Rówienki (Rovienková dolina) należącymi do systemu Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina), rozdziela je główna grań Tatr na odcinku od Małego Jaworowego Szczytu przez Graniastą Turnię (Hranatá veža), Świstowy Szczyt (Svišťový štít), Dziką Turnię (Divá veža) do Małej Wysokiej (Východná Vysoká),

-od południowego zachodu z Doliną Wielicką (Velická dolina), rozdziela je boczna grań Tatr odchodząca od Małej Wysokiej do Staroleśnego Szczytu (Bradavica),

-od południa z Doliną Sławkowską (Slavkovská dolina), rozdzielają je ramiona Sławkowskiego Szczytu (Slavkovský štít) od Staroleśnego Szczytu przez Warzęchowe Turnie (Skrinicové veže), Sławkowską Grań (Vareškový hrebeň), Sławkowski Szczyt.

DO SKAŁ

Znów nas czeka skalisty szlak,

powiew wiatru i słońca blask.

Znów wspinaczka i lasu cień -

nogom ciężko, a sercu lżej.

Po srebrzystych kamieniach i mchu,

po zwalonym, spróchniałym już pniu,

wąską ścieżką dążącą wśród łąk

wyruszamy na przekór złym dniom.

Do skał dumnych i groźnych, do skał,

do obłoków wiszących we mgłach

i do szczytów, gdzie głośno gra wiatr,

do połonin trawiastych nas gna.

Znów nas czeka wspinaczki trud,

wiele nowych, ciekawych dróg.

Stare szczyty czekają nas,

ruszać w góry najwyższy już czas!

Po zaklętych ścieżynach - bez tchu,

ciemną nocą, gdy braknie nam snu,

bo wędrówka - to bilet na szczyt,

a inaczej nie dotrze tam nikt.

Do potoku, co szumi i łka,

gdy obmywa korzenie i głaz.

Do potoku, co śpiewa swą pieśń -

swoje serca pragniemy tam nieść...

                                                 Jadwiga Zgliszewska

PONAD TATRAMI…

Jak okiem sięgnąć górskie bezmiary,

w jasnych się złocą okowach słońca.

Szczyty, granie, doliny, jary,

morze kamieni i skał bez końca...

Uczta dla oczu, spokój dla duszy,

a serce rwie się jak ptak do lotu.

Niepokój w głowie cisza zagłuszy,

Staję na grani, już jestem gotów…

Wznoszę się w górę ponad szczytami,

Lecę pod niebem błękitnym szlakiem.

Nad kochanymi, mymi Tatrami,

znów jestem wolny, znów jestem ptakiem..

                                                   Jędrek A.D. 06.04.2013

Mija 10 minut mojego chwilowego postoju nad krawędzią grani, pod samym szczytem Sławka.. Podobnie jak dwójka Polaków, którzy pstrykali fotki obok mnie, powoli zaczynam zbierać się w dalszą drogę.. Od tego miejsca do kulminacji Sławkowskiego Szczytu już dosłownie „rzut beretem”.. Szlakowa ścieżka odbija teraz od krawędzi grani w lewą stronę i zmienia kierunek marszu z północno-zachodniego na zachodni, trawersując szczytową kulminację Sławka pod samiutką kopułą.. Do szczytu pozostało około 200 metrów łagodnego podejścia ścieżką prowadzącą wzdłuż głównej linii grzbietowej masywu, pośród wielkich, skalnych głazów..

I jeszcze „rzut oka” w dół na odległą, szeroką Popradzką Kotlinę z malutkimi, kolorowymi zabudowaniami Starego Smokovca..

Maszerując skalnym, szczytowym gołoborzem, po paru chwilach docieram na kulminację Sławkowskiego Szczytu, na wysokość 2452 m n.p.m.. Z oddali widać sylwetki paru turystów przesiadujących wśród wielkich, skalnych bloków..

Centralnie na wierzchołku Sławka ukazuje się niewielki, żelazny krzyż, przymocowany do jednego z takich kamiennych głazów... Pod nim na skale, namalowany biały kwadrat z mniejszym, niebieskim kwadracikiem w środku.. Tutaj kończy swój bieg trasa niebieskiego szlaku wiodąca od Starego Smokovca.. Innego szlakowego zejścia ani podejścia, na Sławkowski Szczyt nie ma.. Z powrotem trzeba będzie wracać tą samą drogą..

Na szczycie poza naszą trójką, która właśnie zdobyła „Sławka”, przesiaduje i wygrzewa się w ciepłych promieniach sierpniowego słońca jeszcze pięć osób.. Rozpoznaję od razu wesołą ekipę młodych Słowaków, z którymi wspólnie przesiadywaliśmy 2 godziny wcześniej nad Maxymilianką, na grani Sławkowskiego Grzebienia.. Szczytowa kopuła stosunkowo rozległa i miejsca sporo.. Wyszukuję sobie „swój głaz”, zrzucam plecak i lokuję się wygodnie pośród skalnego gołoborza.. Odruchowo spoglądam na zegarek… Założenia czasowe trafione „w dychę”.. Planowałem wejść na szczyt ok. godziny 13.30, na tarczy zegarka 13.25.. Przez kolejny kwadrans pełny luz i całkowite odprężenie po męczącym, monotonnym podejściu na szczyt.. Kawka, kanapka, i dychamyyyy..

Nasze niewielkie grono turystów przebywające na czubku Sławka, leniwie wygrzewa się w ciepłych promieniach południowego słońca... Kompletna cisza, przerywana tylko co jakiś czas krótką rozmową dochodzącą zza wielkich głazów, gdzie rozlokowała się grupka młodych Słowaków.. Czas płynie jednak nieubłaganie. Po wypiciu kubka mocnej, czarnej kawy i delikatnej przekąsce, zabieram się do „obstrzelania” obiektywem aparatu dookolnej panoramy, roztaczającej się z wierzchołka Sławkowskiego Szczytu.. Aby dokładnie przedstawić zarówno sam szczyt jak i piękne widoki ciągnące się wokół niego, na początek szeroka panorama na 3 strony świata - zachód, północ i wschód (południe to mniej widokowa Kotlina Popradzko-Spiska), parę zdań o geografii i historii Sławka, a na koniec szczegółowe wycinki poszczególnych panoram z opisami szczytów..

SZEROKA PANORAMA W KIERUNKU ZACHODNIM-PÓŁNOCNYM-WSCHODNIM..

Sławkowski Szczyt (słow. Slavkovský štít, 2452 m n.p.m.) to wysoki i rozłożysty szczyt w bocznej grani Tatr Wysokich, odchodzącej od grani głównej w zworniku Małej Wysokiej (Východná Vysoká). Szczyt jest położony na terenie Słowacji pomiędzy dolinami Staroleśną (Veľká Studená dolina) i Sławkowską (Slavkovská dolina), na północny zachód od Starego Smokowca. Sławkowski Szczyt znajduje się pomiędzy Sławkowską Kopą (Slavkovská kopa, 2356 m) a Królewskim Nosem (Slavkovský Nos, 2273 m). Od Sławkowskiej Kopy oddziela go Jamińska Przełęcz, od Królewskiego Nosa – Królewska Przełęcz. Szczyt opada w kierunku południowym kamienistymi stokami, a w kierunku północnym (do Doliny Staroleśnej) stromymi żlebami i grzędami, z licznymi obrywami skalnymi.

W przeszłości Sławkowski Szczyt był uważany za najwyższy szczyt w Tatrach. Twierdzono też, że szczyt miał rozpaść się 6 sierpnia 1662 r. na skutek gigantycznego obrywu spowodowanego długotrwałymi opadami i być może lokalnym trzęsieniem ziemi, przez co wierzchołek straciłby ok. 300 m. Śladem obrywów skalnych miały być rumowiska na stokach góry. Hipoteza ta nie została jednak potwierdzona przez badania naukowe.... W starych kronikach pierwsze wejście na szczyt odnotowano już w 1664 roku.. Dokonał tego Georg Buchholtz z towarzyszami i przewodnikami, do których należeli Martinus Jani, Martinus Veisser i nieznany przewodnik. Kilku innych towarzyszy nie dotarło wówczas do szczytu. Było to pierwsze zdobycie tatrzańskiego wierzchołka, wymienione wraz z jego nazwą w pisanych źródłach. Opis znalazł się dopiero po 100 latach w tekście Besteigung der Schlagendorfer Spitze (1774). Drugie potwierdzone wejście należy do Stanisława Staszica (12 sierpnia 1805 r.). Zimą jako pierwszy na szczycie był Eduard Blásy z przewodnikiem J. Gellhofem 15 stycznia 1873 roku..

Nazwa szczytu pochodzi od spiskiej wsi Wielki Sławków. Szlak turystyczny na szczyt, jak już pisałem w cz.II,  wybudował w latach 1901–1908, w znacznej części z własnych środków, Maximilian Weisz. Panorama widokowa ze Sławkowskiego Szczytu jest bogata, szczególnie dobrze prezentuje się stąd Dolina Staroleśna i jej otoczenie. Widoczne są niemal wszystkie (liczne) Staroleśne Stawy. Mimo dużej wysokości bogata jest tutaj także flora w piętrze turniowym. Rośnie tu sporo gatunków roślinności wysokogórskiej.. Jak już wcześniej wspomniałem, w centralnym punkcie szczytu na wielkim, skalnym głazie umocowano nieduży, czarny, żeliwny krzyż o wysokości 1,5 metra.. Został on zamontowany w czerwcu 2006 roku przez anonimowego fundatora.. I jeszcze info dla tych, którzy lubią nocować "pod chmurką". Na kulminacji Sławka znaleźć można również specjalnie przygotowaną platformę, w razie konieczności nocowania na szczycie.. Jest to co prawda nielegalne, ale w życiu różnie bywa....

Widok ze „Sławka” w kierunku Tatr Wysokich należy do jednego z najokazalszych, jaki mogą podziwiać turyści z udostępnionych szlakowo słowackich szczytów, powyżej 2000 metrów. Jest to możliwe dzięki znacznemu oddaleniu i wysunięciu masywu Sławkowskiego przed główny mur Tatr Wysokich. Przyglądnijmy się zatem dokładniej masywom, szczytom, przełęczom i dolinom widocznym z kulminacji Sławkowskiego Szczytu..

KIERUNEK ZACHODNI i PÓŁNOCNO-ZACHODNI

Potężne masywy Gerlacha, Staroleśnego Szczytu, na ostatnim planie w oddali szczyty Wysoka, Ganek, Rysy, Miedziane, Świnica, Kozi Wierch….

KIERUNEK PÓŁNOCNO-ZACHODNI i PÓŁNOCNY

Szczególnie ciekawie przedstawia się malownicza Dolina Staroleśna ze swymi piętrami i najliczniejszym w Tatrach skupiskiem 27 stawów.. Praktycznie widać je stąd wszystkie z wyjątkiem Warzęchowego.. Główne szczyty otaczające dolinę to Świstowy Szczyt (po lewej) i Jaworowa Grań (po prawej)..

KIERUNEK PÓŁNOCNY i PÓŁNOCNO-WSCHODNI

W tym kierunku królują potężne masywy Małego Lodowego Szczytu i Lodowego Szczytu, postrzępiony łańcuch Pośredniej Grani oraz na ostatnim planie wznosząca się grań od Baranich Rogów, poprzez Durne Szczyty po Łomnicę, Kieżmarski i Huncowski Szczyt..

KIERUNEK POŁUDNIOWY

Na tę stronę, Tatr już nie ma: rozpościerają się rozległe połacie Kotliny Popradzko-Spiskiej pokryte polami i miasteczkami, otoczone od południa odległym pasmem Niskich Tatr.

I jeszcze parę zdań o ciekawej roślinności szczytowych partii Sławka.. Pomimo dużej wysokości w rejonie szczytowej kopuły rośnie sporo gatunków roślinności wysokogórskiej. Wśród pokrytych porostami skał i bloków skalnych, zielenią się kępy i płaty muraw turniowego zespołu Boimki dwurzędowej, barwiące się kwiatami kozłowców, dzwonków, złocieni alpejskich, jaskrów lodnikowych itp..

Hej za mną w Tatry! W ziemię czarów,

Na strome szczyty gór.

Okiem rozbijem dal obszarów,

Czołami sięgniem chmur.

Gerlach, Łomnica i Lodowy

Nad białe morze chmur

Podnoszą swoje dumne głowy:

Króle tatrzańskich gór.

Uczucie wzniosłe, niepojęte

W piersi nie mieści się.

i jakieś tchnienie wonne, święte

W niebiosa serce rwie.

Oddalonemu od trosk ziemi

Zda się, że niebios próg,

Że stanął między wybranemi,

Że tu zamieszkał - Bóg.

                                                    Władysław Ludwik Anczyc

Spojrzałem na zegarek.. Dochodziła godzina 14:30.. Ponad godzinę przesiedziałem na czubku Sławkowskiego Szczytu.. Pogadałem o różnych sprawach z młodymi Słowakami.. Opowiedziałem im sporo ciekawych rzeczy o naszych Polskich Tatrach, Beskidach i Bieszczadach.. Słuchali w ciszy zafascynowani faktami, o których przedtem nie mieli pojęcia.. W sercach i umysłach tych młodych ludzi zakiełkowało kolejne ziarenko umiłowania do gór, potrzeba wędrowania górskimi szlakami, dostrzegania w górach czegoś więcej, aniżeli samej wspinaczki i pięknych widoków.. W cieplej i przyjacielskiej atmosferze żegnałem wesołe grono słowackiej „ekipy” i już miałem ruszać w drogę powrotną w doliny, gdy w pewnym momencie podszedł do mnie jeden z poznanych młodzieńców tejże grupki... Na imię miał Duśan i był studentem Zylińskiego Uniwersytetu... Szczupły, wysoki blondynek ze zmierzwioną czupryną, pogodną twarzą i filuternym spojrzeniem stanął przede mną, spojrzał mi w oczy i cicho powiedział.. -„Dnes, vďaka tebe som si uvedomil, ako veľmi v živote človeka stráca, keď on nemôže vidieť krásu sveta około… Veľmi ďakujem"... Uścisnęliśmy sobie ręce i serdecznie pożegnali a ja poczułem, że cząstka mojej miłości do gór, przyrody i otaczającego nas świata zawędrował do serc tych młodych ludzi.. Dla takich chwil warto żyć.. Spojrzałem po raz ostatni na metalowy krzyż, wznoszący się ponad skalną granią Sławkowskiego Szczytu i w pogodnym nastroju powędrowałem szlakową ścieżką w dół zbocza…

Pogoda w dalszym ciągu dawała znać o sobie przypominając, iż jest to druga połowa ciepłej, wakacyjnej kanikuły... Szybko dotarłem na krawędź grani, gdzie wcześniej już przesiadywałem, pstryknąłem z biegu fotkę i pomaszerowałem dalej w dół zbocza…

Po około 20 minutach dość szybkiego marszu dotarłem w rejon szerokiego siodła Królewskiej Przełęczy... W dole coraz wyraźniej ukazywał się zielony wąwóz Staroleśnej Doliny..

Po chwili znalazłem się pod znajomym wypiętrzeniem Królewskiego Nosa i mijając jego kulminację od strony opadającego w dół Królewskiego Żlebu, kontynuowałem żmudne schodzenie skalną granią w dolinę Starego Smokovca..

Skalny garb Królewskiego Nosa pozostał za moimi plecami, a w oddali za nim, wysoko na tle nieba, znikał powoli za grzbietem grani kopulasty wierzchołek Sławkowskiego Szczytu.. Spoglądając za siebie na Królewski Nos, widziany teraz od dołu, przypomniał mi się krótki fragment wiersza z obszernego poematu zatytułowanego „Tatry w dwudziestu czterech obrazach”, napisanego ponad 150 lat temu przez pisarza, poetę, malarza, rysownika, leśniczego i krajoznawcę – Bogusza Zygmunta Stęczyńskiego, podczas jego wędrówki w owym czasie na Sławkowski Szczyt..

Od Szmeksu, z utrudzeniem, do spocenia włosa,

Trzeba spinać się na szczyt Królewskiego Nosa.

Po rypach rozwalonych między rozwaliny,

Wychodząc z ciemnych lasów, w las kosodrzewiny..

Słowo Szmeks oznacza dawną nazwę rejonu Smokovca, słynnego w owym czasie ze źródeł wód leczniczych.. Wspominałem o tym dokładnie w I części wędrówki..

Szlakowa ścieżka usłana niezliczoną ilością skalnego rumoszu dość szybko sprowadza w dół, jednak to żmudne zejście zarówno dla mnie jak i większości turystów, to gorsza droga niż pod górę. Zwykle wtedy odzywają się stawy kolanowe, które pracują pod sporym obciążeniem.. Po ok.45 minutach marszu od opuszczenia kopuły Sławka dotarłem do kolejnego, znajomego miejsca nad krawędzią grani Sławkowskiego Grzebienia.. To niewielkie, płytkie siodło Królewskich Wrótek położone na wysokości ok.2100 m n.p.m.. Tutaj przystaję na moment spoglądając na potężny masyw Łomnicy i posilając się paroma łyczkami napoju energetycznego..

Dobry nastrój, piękna popołudniowa aura i myśl o relaksującej kąpieli na termalnych basenach w Popradzie, gdzie zaplanowałem po drodze wymoczyć zmęczone ciało, mobilizują do szybkiego marszu.. Już po kolejnym kwadransie wędrówki wkraczam w rozległe, zielone połacie kosówki.. Kilkaset metrów poniżej widnieje górna granica świerkowego lasu, a w dole jaśnieje zalana słońcem Popradzka Kotlina z maleńkimi zabudowaniami Starego Smokovca (po lewej) i Tatrzańskiej Łomnicy (po prawej)..

O dawnym Smokovcu zwanym wtedy Szmeksem, wspomniany już przez mnie poeta Bogusz Zygmunt Stręczyński pisał tak..

Brniemy lasem cienistym przez młode gęstwiny,
Dobijając się równin Hundsdorfu osady,
Gdzie porządne mieszkania otaczają sady,
Gdzie pola ożerdzione — a drogi z mostami
Wiodą na różne strony trudząc kamieniami;
A nie mając przed sobą pyszne widowiska,
Wchodzimy między młaki, tak zwane sapiska;
Lecz przewodnik zmyliwszy znane sobie szlaki,
Wyprowadza nas z błędu przez iglaste krzaki
Na równinę Łomnicy wioski oddalonéj,
Kościołem murowanym z wieżą, ozdobionéj,
Do słynnéj wody w Szmeksie, gdzie chorób zarody
Uzdrawia od lat wielu źródło kwaśnéj wody,
Które domkami w koło z dala otoczone,
Leży nad trzy tysiące stóp morza wzniesione...

W dole widoczne zabudowania Smokovca, położonego wzdłuż pięknej, tatrzańskiej arterii zwanej Drogą Wolności…

Kwadrans po godzinie 17-tej wędrując po swoich porannych „śladach”, docieram do górnej stacji kolejki linowo-terenowej na Hrebienku czyli Smokovieckim Siodełku 1285 m n.p.m.. W rejonie budynku górnej stacji i w okolicach widokowych tarasów pustki.. Tylko kilku turystów wygrzewa się na trawie, a przed wejściem do kas stoją dwie osoby..

Maszeruję do kasy biletowej, kupuje bilet, spoglądam na zegarek i rozkład jazdy kolejki.. Mam 20 minut czasu do odjazdu..

Po ponad 9 godzinach wędrówki z licznymi postojami na fotki i odpoczynek, przebyciu 17,2 km trasy o przewyższeniu 1547 metrów, powróciłem do miejsca startu czyli na parking w Starym Smokovcu.. Podsumowywać trasy chyba nie muszę, bo jeśli ktoś uważnie przeczyta i oglądnie moją relację sam się przekona, że warto ten szlak przejść.. Parę minut po godzinie 18-tej siedzę już za kółkiem swojego samochodu, wyjeżdżając ze Starego Smokovca w kierunku Popradu.. Po drodze zatrzymuję się kawałeczek za Tatrzańską Łomnicą na poboczu szosy, aby pstryknąć ostatnie fotki masywom Sławkowskiego Szczytu i Łomnicy w promieniach zachodzącego słońca..

Piękny, sierpniowy dzień dobiega powoli końca.... Majestatyczna piramida Sławkowskiego Szczytu widoczna w ciemnym zarysie na tle wieczornego nieba, prezentuje się teraz jeszcze bardziej stromo.. Dokładnie 6 godzin wcześniej przesiadywałem tam wysoko, na samym czubku Sławka..

Słońce coraz niżej skrywa się za granią Tatr Wysokich... Charakterystyczna sylwetka Łomnicy z malutkim budynkiem kolejki na jej czubku oraz sąsiadujący od wschodu masyw Kieżmarskiego Szczytu, podświetlone od drugiej strony uwidaczniają dokładnie swój graniowy obrys.. W zamyśleniu i zadumie spoglądam jeszcze przez chwilę na te wspaniałe, górskie szczyty.. Tyle w nich majestatu, ogromu i piękna.. Żegnam moje ukochane Tatry, ale tylko na parę dni.. W głowie już przelatują myśli o kolejnej wędrówce, o kolejnych pięknych widokach i przeżyciach... Gdzie poniosą mnie tym razem moje nogi... Hmmm, będzie to szczyt, który do końca wieku XVIII uważany był za najwyższą kulminację pasma Tatr.. Szczyt został umieszczony także w Hymnie Słowacji, w herbie Słowackiej Republiki Socjalistycznej (wieczny ogień na tle góry), a od 1 stycznia 2009 r. znajduje się na słowackich monetach o nominale 1, 2 i 5  €.. W 1967 w słowackiej ankiecie uznany został za najpiękniejszy szczyt Tatr.. Wiecie już o jakim szczycie mowa?... Oczywiście, to wyniosły i majestatyczny Krywań, narodowa góra Słowaków... Tak więc do następnego spotkania na zboczach Krywania… Hejjjj..

KONIEC cz.III